Της Μόρφου
Της Μόρφου η ομορφιά
ανίκητη είναι σαν
με πολύ λατρεία
Ο Θεός την έφτιαξε.
Πολύς ο κόσμος
που κάθε καλοκαίρι
η Μόρφου τους περίμενε
με ανοιχτές αγκάλες.
Μα εκείνο το καλοκαίρι
ούτε ξένοι ούτε τουρίστες
μόνο Tούρκοι, που για αίμα εδιψούσαν.
Οι αγκάλες γίναν ασπίδες,
ασπίδες που μάταια προσπαθούσαν.
Μαγδαληνή Σταύρου & Αναστασία Αντωνίου, Β9
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Κρίστια Αριστοτέλους
Μια άσβεστη Ελπίδα
Tο '74 ο πόνος ήρθε ξαφνικά,
Η Κύπρος μας, μαύρισε από φωτιά.
Η γη που αγαπάμε, έμεινε σε σιωπή,
Τα όνειρά μας σβήσανε σαν φλόγα στη στιγμή
Οι πόλεις σβήνουν στο καπνό, κι η μνήμη μένει μόνο,
τα σπίτια γίνανε ερείπια, στον άνεμο ,στον χρόνο.
Μα ο λαός δεν σκύβει πια, στα βράχια αντηχεί,
η ελπίδα που ’χει μέσα του, σαν άσβηστη πνοή.
Και κάποια μέρα θα φανεί, ξανά η λευτεριά,
θα ξανασμίξουν τα χωριά, τα σπίτια και η καρδιά.
Η Κύπρος πάντα καρτερεί την ένωσή της πάλι,
και στέκεται αγέρωχη, αντέχει κάθε βράδυ.
Χαρά Λάντου, Β9 & Ηλέκτρα Πάκκου, Β4
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Κρίστια Αριστοτέλους